رمضان تو می روی..

                                                

تو می روی و این مائیم که به دنبالت از کاسه دیدگانمان آب جدایی میفشانیم

و چنین ناله سر می کشیم .

خداحافظ ای ماه بزرگ خدا ای عید دوستان خدا.

خداحافظ ای که آسمانی ترین معناها را در شریان لحظه هایمان جاری کردی .

بدرود ای آنکه خورشید حضور تابناکترین روزها و نورانی ترین ساعت ها را ارزانیمان کرد.

خداحافظ ای که در تو پرنده آرزو ها به اوج آسمان سرسائید .ا

ی که گنجینه عبادت بودی و در تو با هزار بال در آسمان امل پرکشیدیم.

رمضان ، چه زیبا در محفلمان آشیان کرده بودی و چه مهربان با دل ما خو گرفته بودی .

رمضان چه آهسته و لطیف بر ما وزیدی و جانمان را در نرمای مهربانی هایت نوازیدی.

تو می روی و ما را با سنگینی عهد و پیمانت تنها می گذاری ،تو می روی

و نمی دانیم اندوهناک دوریت باشیم

ای خدای مهربان با گذشتن این ماه تو نیز از گناهان ما در گذر .

کنون که زیور رمضان را از اندام زمین و زمان بر میگیری ،

از تن ما نیز جامعه ناموزون گناه و عصیان بر افکن.

خدایا با تو می گویم با تو با تو.

خداحافظ ، ای ماه میهمانی خدا!

ای ماه عزیز !

ای رمضان !

خداحافظ.

خداحافظ.