فـرهنـگ عـامـه مردم فین

 مجمو عه سنت ها ، عادات واعتقاد ها که از نسلی به نسل  بعد واز یک قوم وجماعت به جا می ماند ، تحت عنوان فرهنگ عامه مورد مطالعه قرار می گیرد . غالباً این سنت ها و اعتقادها چنان در دل و جان مردم ریشه دوانده و جزء فرهنگ آنها شده که به زحمت می توان خود را از قید و بند آنها رها ساخت .

در این بخش بهترین سنتها ، اعتقادات وعادات مردم فین  اشاره می شود :

آوای بلبل :

آوای بلبل نوعی فال محسوب می شود ، بدین ترتیب که اگر ناگهان  بلبلی بر بام خانه یا شاخه درخت مجاور یا داخل منزل ظاهر شود و آواز سر دهد معمولاً آن را به فال نیک می گیرند ومنتظر مسافری عزیز یا خبری خوش می شوند . به محض اینکه صدای بلبل بلند شد می گویند : « بلبلو خبرت خوش » و به شکرانه خبر خوش مقداری گندم یا  خرما می ریزند تا بلبل خوش خبر بخورد وباز هم خبر خوش بیاورد .

زوزه ستورگ :

در برابر صوت بلبل که همیشه آن را به فال نیک می گیرند صدای جانوری به نام « ستورگ » به فال بد می گیرند و سعی می کنند هر چه زودتر ان را از حول وحوش منزل خود دور و صدایش خاموش سازند . این جانور شب ها در جستجوی طعمه از لانه خارج می شود و از حیث ظاهر ترکیبی از سگ و شغال دارد .

سر کتاب باز کردن :

سرکتاب بازکردن اصطلاحی است که برای«دعانویسی»به کار می رود و در قدیم تنی چند در این فن مشهور بودند. آنها دارای کتابی بودند که در آن علت بروز و حدوث بعضی بیماریها و ناراحتی ها و راه معالجه آنها ذکر شده بود وهنر دعا نویس در این بود که برای هر بیماری و دردی راه علاجی خاصی از کتاب خود بیابد و همچون  نسخه أی شفابخش به دست بیماران بدهد . مثلاً اگر کسی به تبی شدید مبتلا می شد و با دارو های محلی بهبود نمی یافت کسان او به فکر می افتادند که برای بیمار، سر کتاب  باز کنند . معروف ترین کتابی که در این مورد وجود داشت و مرجع بود کتاب « مجمع الدعوات» یا « جامع الدعوات » بود .

از کسانی که در سر کتاب باز کردن معروفیت داشتند می توان از مرحوم ملا غلام ذاکری و مرحوم ملا محمد عبدل در فین و مرحوم کربلایی تاج الدین تاج الدینی در مارم ( یکی از روستا های بزرگ فین )، مرحوم قنبر استاد علی در ماستان ( یکی از محله های معروف فین ) نام برد .

قبله دعا :

وقتی که نزول باران برای مدتی به طول انجامد و کم آبی وخشک سالی حیات حیوانات و نباتات را تهدید نماید مردم به فکر قبله دعا رفتن ونماز باران خواندن می افتند .برای این کار با مشورت ملا محل یک روز جمعه را در نظر می گیرند .در آن روز کودکان ومردان از نقطه معینی دسته جمعی به سوی مصلی در بیرون شهرروان می شوند . ملا دعا و اوراد واذکار مخصوص می خواند ونماز باران آن طور که در کتب دینی و روایات مذهبی وارد شده به جا می آورند  . سرود مخصوص باران توسط یک نفر خوانده می شود و بقیه جواب می دهند . سرود چنین است : ا… بده باران ، کریم بده باران . از دست گنهکاران ، ای کریم بده باران ….